DA VINCI’S DEMONS seizoen 2, naar het einde van de wereld en terug

Het tweede seizoen van DA VINCI’S DEMONS overtreft alle verwachtingen

Iets minder dan een jaar geleden publiceerden we de recensie van DA VINCI’S DEMONS’ eerste seizoen. Een serie bedacht en geschreven door David S. Goyer (THE DARK KNIGHT TRILOGY) die ons zeer enthousiast wist te maken. Blijft dat enthousiasme nog na het – steeds weer cruciale – tweede seizoen?

Het antwoord daarop is: nee. Het enthousiasme blijft niet, maar vergroot exponentieel. Het tweede seizoen van DA VINCI’S DEMONS overtreft alle verwachtingen die we van de serie hadden én een tweede seizoen tout court. De narratieve schaal wordt niet simpelweg verdubbeld, maar wel episch vergroot. Waar we in seizoen 1 op tocht gingen naar Transsylvanïe, gaan we in seizoen 2 naar het einde van de wereld en terug. Samen met Da Vinci’s globale schaalverlegging, loopt die van de inzet mee. Florence blijft centraal, maar wordt niets meer dan een schaakstuk, een pion in het grote kader.

De emotionele en rationele ontwikkeling van de hoofdkarakters is fenomenaal, met de briljant spelende Blake Ritson als Girolamo Riario, de grote smeerlap uit het eerste seizoen, op kop. Al moet gezegd worden dat Nico (Eros Vlahos) ook pittiger uit de hoek komt. Laura Haddock als Lucrezia Donati geeft een oogstrelende elegantie mee aan haar rol en bespeeld vlekkeloos een breed spectrum aan emotie, zonder in pathos te vervallen. Da Vinci’s kompaan Zoroaster (Gregg Chillin) wordt bijgestaan door Amerigo Vespucci (Lee Boardman) en beiden zorgen voor de komische accenten. James Faulkner voelt zich wonderwel in het vel van Paus Sixtus IV en krijgt de kans om een nieuwe kant van zichzelf te tonen. Net als Lara Pulver, die je ook zal kennen als ‘The Woman’ uit SHERLOCK, die als de vrouw van Lorenzo De’ Medici, Clarice Orsini de last van de befaamde bank op haar schouders moet dragen, tijdens de afwezigheid van haar man.

Het tweede seizoen geeft ons in de proloog een glimp op wat er te komen staat, om dan terug te gaan naar het exacte moment waar het eerste seizoen stopte. (Mogelijke spoilers volgen voor wie seizoen 1 nog niet gezien heeft). Lorenzo De’ Medici is aangevallen op Paaszondag ten gevolge van een complot door zijn naasten en enkel op Da Vinci toegewezen. Het is aan Da Vinci om niet alleen het leven van il Magnifico te redden, maar ook om te ontsnappen van Riario die hen op de hielen zit. Om dan zo vlug mogelijk naar de haven te gaan waar Zoroaster en Nico op hem wachten en klaarstaan voor de verre reis, die hen naar het Book of Leaves zal leiden. Het begin van een epische tocht, die hen naar Zuid-Amerika voert en waar elk van hen tot het uiterste van hun kunnen zal worden getest.

In Italië woedt de slechte relatie tussen Florence en Rome enkel maar harder door, tot op het punt dat escalatie niet meer te voorkomen is. Met het gewicht van de staat op haar schouders is het aan Clarice Orsini om de De’ Medici naam groot te houden. Lucrezia Donati ontsnapt de ketenen van Rome en herrijst als een Feniks uit de assen tot een personage dat niemand zal zien aankomen, maar desalniettemin natuurlijk aanvoelt. De kracht van David S. Goyers’ DA VINCI’S DEMONS ligt natuurlijk voor een deel in het gebruik van de mythische Leonardo Da Vinci, maar ook grotendeels in de sterke karakterontwikkeling en bijzonder genuanceerde feeling voor vertelling. Meerder complexe verhaallijnen door elkaar, zonder chaotisch te worden, die aan het einde van de reeks elkaar allen kruisen. Met maar één resultaat, namelijk dat je nog meer wilt!

Het enige negatieve minpunt dat we bij seizoen 1 hadden, was het weinig aantal afleveringen van 8. Voor het tweede seizoen is dit vermeerderd naar 10. Al moeten we toegeven, dat het lijkt dat de reeks eerst gepland was om na 8 te stoppen en aflevering 9 en 10 een opwarmer kunnen zijn voor de kijkers om hen warm te maken voor een derde seizoen. Maar daar gaan wij niet over klagen. Hoe meer afleveringen van DA VINCI’S DEMONS hoe beter!